martes, 27 de octubre de 2009

Pablo Neruda - Tus manos



Nota: Gracias por vuestras visitas, os las he de devolver, pero poquito a poco... Os reitero mi gratitud, no estoy allí pero si aquí, un blog muy querido por mí, ya que no sé vivir sin poesía.


Pablo Neruda - Tus manos

Cuando tus manos salen,
amor, hacia las mías,
qué me traen volando?
Por qué se detuvieron
en mi boca, de pronto,
por qué las reconozco
como si entonces, antes,
las hubiera tocado,
como si antes de ser
hubieran recorrido
mi frente, mi cintura?

Su suavidad venía
volando sobre el tiempo,
sobre el mar, sobre el humo,
sobre la primavera,
y cuando tú pusiste
tus manos en mi pecho,
reconocí esas alas
de paloma dorada,
reconocí esa greda
y ese color de trigo.

Los años de mi vida
yo caminé buscándolas.
Subí las escaleras,
crucé los arrecifes,
me llevaron los trenes,
las aguas me trajeron,
y en la piel de las uvas
me pareció tocarte.
La madera de pronto
me trajo tu contacto,
la almendra me anunciaba
tu suavidad secreta,
hasta que se cerraron
tus manos en mi pecho
y allí como dos alas
terminaron su viaje.




cugratechi

20 comentarios:

FABIA dijo...

Maite Neruda es un palcer para los sentidos, tienes un gusto excelente que comparto totalmente.
¿Ya has ido al médico?, ya me contarás como vas.
Besinos reina.

MORGANA dijo...

PELUSA..durante muchos años odié a una persona que destrozó mi infancia y sacó muchísimas cosas malas que tenía dentro.Le perdoné hace tiempo,y sensacional sentir esa carga fuera de tu cuerpo..lo malo es cuando uno no se quiere así mismo . Ahora mismo estoy intentando aceptarme como soy,sin pretender complacer a nadie ni preocupada por el mundo entero.
Eso es algo que cuesta mucho,Maite y genera un dolor en el alma enorme...pero con fuerzas y apoyo ,se puede llegar a conseguir.
Millones de besos cielo.

pelusa dijo...

Luego os contesto, tenía que estar ya en el médico, y estoy en casa, que no llego, menos mal que siempre te dan a una hora, y como es muy buen médico hay siempre que esperar como una hora, espero tener suerte y que no se me haya pasado el turno, se me ha ido el tiempo volando, y no me acordé.

hasta luego

miau!

Silencios dijo...

Pelusita que creí que había perdido esté blog, ainss. Que sustos me da la vida.

Neruda siempre luz de algunas de mis noches.

Mis besos corazón grandes como tú.

Anouna dijo...

Una hermosa descripción de las manos de su amada, que el Poeta tanto buscaba. Ya sabes cuanto me gusta Neruda, sus poemas hicieron que me enamorará de la Poesía, cuando tenía unos 12 años, esos tiempos que el amor es desconocido, al menos en terminos románticos. Y una suspiraba por vivir esos tiempos, los soñaba. Y hoy puedo escribir mis propios versos, no tan buenos como Nerura, en nada parecidos al Gran Poeta, pero, él fue sin duda mi inspiración.

Gracias por el recuerdo que me nace, desde la Poesía de mi Poeta favorito.

Besos Pelusita, que tengas lindo día.

Anouna

Paquita Pedros dijo...

Hola cielo mio que bello poema de Neruda y no llegues tarde ehhhhhhhhh
un beso

Mundo Animal. dijo...

Hola mi amiga bellaaaaaaaa me encanta este blog por los animalitosssssss jeje, espero estes bien la entrada geniall, besitos guapa y buenas tardessss

galmar dijo...

un biquiño Maite!!! qué bonito poema!! joo! me gustaba más antes el blog, ahora me resulta difícil leer el blanco sobre el azul :) y qué grandote está la cabecera!!! :)
feliz tarde!!! muacssssss!!!

pelusa dijo...

Hola simpático, a mí, me gustan mucho los animales, ¿se nota?, jajaja;-)

besosssssssssss

Maite

miau!

pelusa dijo...

Anda, si mi Begoooooooo, me ha salido respondona, lo he cambiado, porque ya estaba aburrida, me gusta el color azul y yo leo mejor en blanco que en negro, jeje;-) He intentado poner la letra más grande pero no me responde la plantilla, voy a ver de nuevo, protestona, en mi casiña mando yooooooooo, ¡vaiche boa!!!!!!!!!!

biquiños moitos e máis...

Maite

miau!

P.D. Voy a ponerlo de color amarillo, veremos a ver, y me dices, qué tal, creo que tienes razón, jajajaja;-) Voy a jugar con los colores, lo mío es jugar, me lo paso de miedo...

pelusa dijo...

Begooooooooooooo, qué tal ahora.

Me voy al otro que he dejado la letra canija, ahora vuelvo.

bicossssssssssss

Maite

miau!!!!!!!!!!!!!

pelusa dijo...

Hola Fabia: Os había dejado un comentario, llevada por lo que me comentó el médico, pero no es bueno para nadie, lo que había escrito, mejor dejar todo en el olvido, de lo contrario, sino olvido, voy a seguir con esta fatiga, aunque me tome cien pócimas.

Me ha dicho que estoy así, por lo sensible que soy, y por lo acontecido, que haga lo posible por olvidar, y que haga las cosas de a poquitos.

un beso

Maite

miau!

pelusa dijo...

Gracias María José, es lógico lo que me cuentas, es muy duro lo que una vez te aconteció, pero mejor perdonar u olvidar, y desdeluego tu primero sin importate el que han de decir.

un fuerte abrazo y ánimo.

un beso

Maite

miau!

pelusa dijo...

Gracias Silencios: Nada hubiese pasado, ya hubiese ido por tu blog. Estoy yendo despacito por todos para agradecer el apoyo.

un beso

Maite

miau!

pelusa dijo...

Gracias Anouna, al igual que me acontece a mí, sé de tu pasión por Pablo Neruda, algo similar a la hora de escribir me ha acontecido a mí.

un beso

Maite

miau!

pelusa dijo...

Gracias Lunita, sí, llegue a tiempo al médico y tuve que esperar más de media hora, menos mal.

un beso

Maite

miau!

galmar dijo...

:) que era una sugerencia!!! :)) pero gracias, ahora me resulta mucho más fácil leerte :)) hoy he trabajado mucho, pero ya no pienso tocar un libro hasta mañana!! qué bien que llegaste con tiempo al médico :))) qué bien ha quedado de amarillo :)))) me gusta!! :)
un miau y moitos biquiñosssssss!!!

pelusa dijo...

Miña filla, tenías todiña la razón, en azul estaba horroroso, así está mejor, moitas grazas, jaja;-)

Non traballes máis muller, outro pouquiño ainda mañan, non hoxe.

unha aperta e bicos pra tin e máis pra o gatiño modernoide;-)

Emiley Ros dijo...

Holaaaa Maite preciosa…. ¿Cómo estas mejor espero?...,
Valla que amarillo que veo esto,
¿Supongo que serán de Canarias verdad? … jajaja
Nada es una bromita para sacarte una sonrisa.
El poema precioso y esa música del video
que gusta muchísimo.

Muchos Besos.

pelusa dijo...

Ayyyyyy, Emy, que a ti y a muchos os debo visita, qué vergüenza, pero es que sigo cansada, y tumbada a la horizontal, y fíjate me ha quedado después de estar ocho días en la cama, buen tipo, sólo me apetecían ensaladas y fruta, me ha dicho el médico, caray vaya tipo!, jaja;-) Siempre me río con él, es encantador, nos ponemos a charlar, y le digo:

- Qué tienes pacientes

- Me contesta:

- Déjame descansar un rato, además siempre me tienes algo, que contar y me río contigo, jaja;-)

Emy, te tengo que ir a ver, pero con cinco blogs, ya veremos dónde aterrizo, jaja;-)

un beso

Maite

miau!